Aydın CAVAD
Şeirlər

 

 

 

MOTİVASİYA

Razılaş ki,

içdiyin həblər

           çarəsizdi ağrıların önündə,

Onlarla doldurma ciblərinin boşluğunu.

Ürəyin ən zərərli alışqanlığa öyrəncəli,

Gecə-gündüz dərd çəkməklə məşğuldu.

Səndə tərk edilmək adəti

                  sağlamlığından başladı,

Belə getsə, ürəyində bitəcək.

Sonuncu nəfəsin göy üzünə

Öz əllərinlə təslim ediləcək.

Göyün qatları ağacsız, kölgəsiz;

Addım-addım əzaba yeriyəcəksən.

Günəşdən – bu cəhənnəmdən qovulan od

parçasından ruhunu qoru,

Yoxsa əriyəcəksən.

Razılaş ki, ölüm deyilən

Heç nəyi dəyişməyəcək

                      dünyandan başqa.

Ölüm ən uzunömürlü tənhalıqdı.

Ayıran cismi ruhdan – səni özündən...

Razılaş...

            sən əslində xoşbəxt adamsan,

Çünki həyatın sadəcə nəfəs almaq,

Dünya ilə bərabər boş-boş fırlanmaq deyil.

Bir az yaxın otur, çək əllərini gözlərindən.

Gördüyün boz məhəllə

Onu yaşıl yarpaqlarıyla mükafatlandıran

ağaclara görə xoşbəxtdi,

O yarpaqlar bir gün solsa da.

insanlar da özlərinə görə yox,

özlərinə bəxş olunan səbəblərə görə xoşbəxt

olurlar,

O səbəblər bir gün xatirə olsa da.

 

ÜRƏK QIRINTILARI

Barmaq-barmaq parçalanıb əllərim,

Sol tərəfim zədələnib dizindən.

Ürəyimin bir ağrılıq canı var,

Hər dəqiqə gedə bilər özündən.

Ümidlərim bir qutunun içində

Toz bağlamış şəkil kimi saralıb.

Kimlərinsə yaddaşından itmişəm,

Gedən gedib, baxım görüm nə qalıb?

Günahlarım nəfəsimi daraldır

Aya həsrət gecələrin birində.

Soyuq otaq, bir stəkan acı çay,

Bir də kədər, darıxqanlıq, sıxıntı

Düzülüblər xoşbəxtliyin yerində.

 

İndi necə toparlanım, bilmirəm,

Hansı gözəl xatirəyə sevinim?

Hamısına sevinmişəm doyunca.

Hətta bütün üzüldüyüm anları

xoşbəxtliyə, gözəlliyə çevirib,

xəyalımda düşünmüşəm doyunca.

İndi nəyi gözəl sanım, bilmirəm...

İnanıram ki,

Gec-tez hansısa küləyə qarışıb sovrulacaq

          bir insandan asılı qalan ümidlər,

gözləntilər.

Və əminəm ki,

Yerdəki ürək qırıntılarını tapdalayanlara qənim

Olacaq

Yer üzündəki bütün saf sevgilər.