Elsevər MƏSİM
Şeirlər

 

 

 

ÜRƏKLƏRİN DƏRDİ

Hər ürəyin

bir dərdi var,

ürəyin dərdi olmasa,

mərəzi olmasa,

gözəl havanı neylər?..

Sürrü-səfanı neylər!..

 

Ürək də öz dərdinə

dərman axtarır,

Necə ki,

şahlar

qərar verməyə

fərman axtarır.

 

Hərənin başı dünyada

bir şeyə qarışıb:

kasıb kəndli

hələ də

ununu üyütməyə

kənddə dəyirman axtarır.

Varlı qədim

şəhərdə

reklamı baha olan,

konki-idman axtarır.

Hər kəsin

bir dərdi var:

dünyada əzəldən

bircə ilan

zəhərini dağıtmağa

yuva axtarmır,

bir də arı balını satmağa

adam axtarmır...

Dünyanın

ən gözəl

insanları tək...

***

Deyirlər,

kəndimizdə

bir qoca varmış,

qızlar ərə gedəndə

dəsmalını

alıb əlinə,

oturub

bir daşın üstündə,

qəribsəyib ağlayarmış.

El deyənlər

yalan olmaz,

a qardaş:

Bu məsəlin özü də

bir az həqiqətdi,

bir az nəsihət,

yaxşı

fikir

verən adam,

götürər, əlbət, məsləhət.

Bu dünyanın

dərdi-səri

qocalara qalırmış,

bir gün sən də

qocalanda

bilərsən, yəqin,.. əlbət...

***

Son nəfəsdə

bəzi ad amma,

yazdığı sətirlər qalır.

Bir də çaşıb

bir gün birinə

danışdığı xatirələr.

Dünya

xətir-hörmət arasında

bir körpüdü, deyirlər.

Bu körpüdən

keçən keçir,

keçməyən keçmir –

məktəbdəki

dərs imtahanı kimi.

İnsanlara qalsa,

insanlar çoxdu dünyada.

Bir-birindən

gah yaxın,

gah da aralı gəzir.

Bəziləri də işi düşəndə,

ya da bir ağır işə düşəndə

“haralı” gəzir...

Soyuqqanlılar

havalı,

istiqanlılar

yaralı gəzirlər.

Neyləyək,

dünyanın

işləri belədir,

Onsuz da

kimlərsə

kimlərinsə

yerinə cavab ki

vermir!..

***

Həyatı

bir kitab kimi,

oxumaq

mümkün olsaydı,

yandırmazdı

əzəldən

dünyanı

aqillərin

dərdi.

Ötən əsrlərdən

bu günə

yadigar qalmazdı,

“Süleymana

qalmayan

dünya,

sənə də qalmaz”

məsəli.

İnsan bir də

dünyadan

köçəndə anlayır

sanki:

onu yandıran elə

öz dərdi-öz qəmi.

Dünyanın özünə qalır,

ancaq

dünyanın dərdi.

* * *

(şair Rəsul Rzaya)

Yuxu kimi gözlərimə

dolurdu dəniz,

yuxumu dalğalara

danışdım səssiz.

Elə bil uzaqdan

bir haray gəldi,

qəlbim döyününcə

səsi yüksəldi.

Şair, bu nəğməni

sanki hər vədə

dinləyə bilməyib

təzə dinləyirdim,

yazdığın mənalı

sətirlər kimi.

İndi hər kitabda

yerin görünür,

dənizdə dalğadı

hər gözəl misran.

Dəniz dalğalardan

doymayan kimi,

doymaq da çətindi

yazılarından.

Həyatı yuxuya

bənzətdim bir an,

“Bakı”nı, “Gilavar”ı

ürəklə dinlədiyim an.

 

* * *

Payız günəşinin

hərarətinə

elə aldanır ki

saralmış otlar,

elə bil təzədən

qışın yerinə

bir anda dönəcək

bu yurda bahar...

Bəzən belə olur,

ağılsız qızlar

aldanır oğlanın

şirin dilinə.

Şirin dil də

nə dil,

əfi ilanı

çəkib yuvasından

çölə çıxardar...

Kaş təmiz sevginin

qədrini bilək,

üstümüzdən keçsə də

yüz belə bahar,

təmiz sevgi güldü

daim ətirli,

sovurmasın kaş onu

acı ruzigar.

Allaha üz tutaq –

böyükdü Allah,

hər gizli dərdə

özü dərman tapar.

 

ƏMƏLLƏR - ƏMƏLLƏR

Yuxu görürəm elə bil,

biri deyir, gözlərimdə

dəyişib dünya,

o biri deyir,

çətinləşib dünya...

Birinin günü

xoş keçəndə

deyir, gözəlləşib dünya.

Biri çətinə düşəndə

deyir, çətinləşib dünya.

Belə yerdə bizə qalan,

səbir olur, ay bala...

Dünya elə əzəldən

dünyadı dəyişməyən

Gərdişində necə varsa,

eləcə də qalır dünya.

Bizi sınayan Allahdı,

Ondan qalıb bizə dünya.

Dünya necə

yaranıbsa, əzəldən

eləcədə qalır dünya.

Taleyimiz bənzəyir

yaşıl-sarı yarpaqlara.

Yaxşıların ömrünə

yaşıl yarpaqlar düşür,

pislərin də ömrünə

xəzəl kimi saralan

sarı yarpaqlar.

Bizi bizdən sonra

dünyada,

yaşadan da yarpaqlardı;

yada düşəndə

bizdən sonra

bir-bir əməllərimiz,

yaxşıları yada salıb

budaqda

cücərəcək təzədən

yaşıl yarpaqlar,

pislər də inciməsin,

xəzəl olub şəhərin

küçələrində

gərəksiz əməlləri kimi,

töküləcək zirvədən

sarı-sarı yarpaqlar.

Unutmasın qoy dünyada

heç bir insan:

bizi bizə ən sonra

könüllərdə yaşadan –

dillərdə yaşadan

əməllərdi, ah əməllər...