Aysel ATƏŞ
Şeirlər

 

 

Dəyişməli idi hər şey, ya da elə dəyişik

olmalıydı.

Məsələn,

ağlamalı deyildi bir körpə

anası öldü deyə.

Ya da bir ana fəğan etməməliydi

bala itkisinə.

Saqqal saxlamamalıydı kişilər

əzizlərinin yaslı xatirəsinə.

 

Dəyişik olmalı idi hər şey,

ya da dəyişməliydi bütün olanlar.

Atasını

qocalar evinə verməli deyildi

doğuluşu ilə nəzir paylanan oğullar.

Yollara dikilməməliydi

yaşlı qadın gözləri.

Xəstəxana divarlarında izi olmamalıydı

əzizlərin…

 

Dəyişməliydi hər şey,

ya da dəyişik olmalıydı bütün olanlar.

Məsələn,

Zəhra və Fərəh ölməli deyildi.

Aytac qılpayı qurtulmalı idi

«sevginin» pəncəsindən.

Özgəcanl

həyatını bağışlamamalıydı

şərəfdən yoxsul namərdə.

Və Xəzərdə ölməməliydi Neftçilər,

sönməli deyildi onların evinin

çöl lampası.

Susmamalıydı televiziyalar,

sevdiyimiz qar almamalıydı bizdən

alpinistləri.

 

Dəyişməliydi hər şey,

ya da dəyişik olmalıydı bütün olanlar.

Döyülməli deyildi

ağ gəlinliklə ata evindən çıxan qızlar,

kəfəni

övlada layiq libas bilməli deyildi

ata-analar.

Həmişə gülməliydi körpələr.

Daim işıq saçmalı idi dünyaya

körpə qığıltısı.

Somalidə,

Suriyada

və Odlar yurdunda

gülməliydi körpələr.

 

Dəyişməliydi hər şey,

ya da dəyişik olmalıydı bütün olanlar…

***

Bir qadının ömrü

sevildiyi qədərdir.

Tərk edilmiş bir qadın

kəsdiyi saçı uzunluğunda unudular –

Santi-santi…

Nə yağmurlar yaşada bildi

o qadını,

nə də rüzgarlar;

fəsillərdə itirdi mutluluğu.

Üç yüz altmış beş günə

sığdırdı

qəlbindəki ayrılıq sancısını.

Yazılmamış roman

bir qurtum şeir oldu

şairlərə…

Hamı o qadından yazacaqdı –

sevgisindən,

sancısından,

yara olan yarasından…

İndi bütün pəncərələrdə

qaranlıqlar yuva qurmuşdu.

Günəş də birdəfəlik unutmuşdu

unudulmuş qadının qəlbini isitməyi…